Europese steur

Acipenser sturio

foto gemaakt in Blijdorp Rotterdam 08-10-2025

De Europese steur (Acipenser sturio) is een majestueuze en prehistorisch ogende trekvis die historisch gezien wijdverspreid was langs de kusten en in de grote rivieren van Europa. De herkomst van deze soort is de Atlantische Oceaan, en zijn vroegere verspreidingsgebied strekte zich uit van de Zwarte Zee en de Middellandse Zee tot aan Noorwegen. Als anadrome vissoort brengt de steur een groot deel van zijn leven door in zee, maar keert hij terug naar de zoete wateren van grote rivieren, zoals de Rijn, de Gironde/Garonne en de Elbe, om te paaien. De steur is gemakkelijk herkenbaar aan zijn langgerekte, cilindrische lichaam en het ontbreken van schubben. In plaats daarvan is zijn huid bedekt met rijen beenplaten, of scutes, die hem een gepantserd uiterlijk geven. De kop is lang en puntig, en de mond bevindt zich aan de onderzijde. Dit laatste, samen met de vier tastdraden (barbelen) die voor de mond hangen, is kenmerkend voor zijn levenswijze als bodemvoeder. De vis kan een indrukwekkende lengte van meer dan 3,5 meter bereiken en staat bekend om zijn lange levensduur.

De Europese steur kan verward worden met andere steursoorten, zoals de Atlantische steur (Acipenser oxyrinchus), die in Noord-Amerika voorkomt, of de Russische steur (Acipenser gueldenstaedtii). Het belangrijkste verschil zit in de kenmerken van de beenplaten en de snuit. De Europese steur heeft doorgaans een langere, scherpere snuit en de beenplaten op de rug zijn meer puntig dan bij zijn Atlantische verwant. De Russische steur heeft een kortere en rondere snuit. De Acipenser sturio onderscheidt zich ook door zijn extreem precaire huidige status.

Wat de huidige status van de Europese steur betreft, wordt de soort door de IUCN geclassificeerd als 'Ernstig bedreigd' (Critically Endangered). De Europese steur wordt beschouwd als vrijwel uitgestorven in het grootste deel van zijn oorspronkelijke verspreidingsgebied. De voornaamste oorzaken van deze catastrofale daling waren overbevissing (met name voor kaviaar en vlees), het bouwen van dammen die de migratieroutes naar de paaiplaatsen blokkeerden, en vervuiling van de rivieren. De enige overgebleven natuurlijke populatie die zich nog succesvol voortplant, bevindt zich in de Gironde-Garonne-rivier in Frankrijk. Er zijn momenteel grootschalige herintroductieprogramma's in landen als Duitsland om de soort weer terug te brengen in haar voormalige rivieren, zoals de Elbe, maar de situatie blijft uiterst kritiek.

Deze soort heb ik het laatst in Blijdorp gezien en gefotografeerd op 08-10-2025.

Deze soort heb ik gezien in Blijdorp | Zoo Antwerpen